Ultramaraton gravelowy Wanoga Gravel 2021

Czwartek, 27 maja 2021 · dodano: 30.05.2021 | Komentarze 2

Wanoga Gravel. Po kaszubsku Wanoga znaczy wędrówka. Dla mnie to słowo oznacza ostrą przetyrę. A w słowie przetyra zaklęta jest moc deszczu, dramaturgią błota, uśmiech piachu i ból zmagań z własnymi ograniczeniami. Tyle tytułem wstępu. Ale żeby nie spojlerować uściślę. Wyścig na 599 kilometrów za mną (teraz drogi czytający połącz słowa wyścig i Wanoga:). Ciężko jest opisać prawie 33 h jazdy longiem czyli bez snu. Czyli bez regeneracji. Czyli cały czas do przodu na trasie zbudowanej w ponad 80 procentach z dróg offroadowych. Start zmagania mojej grupy był o brzasku czyli jak dla mnie o siódmej nad ranem . W rzęsistym deszczu który towarzyszył przez kolejne 2 godziny zaczęło się pedałowanie na wyścigu Wanoga Gravel 2021. Do tego zmagania przygotowałem się bardzo sumiennie. Startową checklistę odhaczyłem perfekcyjnie. Jedyne o czym zapomniałem to... buty SP. Po tym odkryciu i po serii soczystych wyzwisk pod swoim adresem , entuzjazm do zawodów spadł jak grad nad Saharę. Nagle i niespodziewanie. Ale z pomocą przyszedł niezastąpiony Tomek Kompa który uratował sytuację pożyczając swoje zapasowe platformowe pedały. Nadal wpieniony na siebie ale jednak już pewnie stojący w szmacianych butach biegowych na platformach, ruszyłem przed siebie. Start odbywał się falowo. Grupy leciały co 5 minut od 5.30 do 9.00. Po starcie nagniatałem ile mogłem. A momentami nawet więcej niż mogłem. (Oszczędzając zbędne opisy pogody i nastroju) dotarłem do pit stopu na 297 kilometrze w Ustce. Tutaj ku memu zdziwieniu okazało się że mam drugą pozycję. .Pomyślałem sztos jak wuj. Mimo że w zawodach lecą znane nazwiska to jednak jest dobrze. Przybiłem w myślach optymistyczną piątkę i pojechałem na kolację królów czyli na podgrzaną bułkę w żabce. Po Ustce posypałem się maksymalnie. Jazda w nocy nad morzem gdzie każda wydeptana leśna dróżka wygląda jak ślad na nawigacji spowodowała że nabiłem więcej kroków niż Korzeniowski na olimpiadzie. Czyli dużo gubienia się i mało jazdy. Za Ustką przegonił mnie cyborg o nazwisku Gołębiewski. Nie znasz? On Ciebie też nie ale prócz śmierci i podatków można być pewnym że i tak Cię wyprzedzi. Nocna nawigacja wyszła mi bardzo słabiutko. Zmęczenie, dezorientacja, głód na Bliskim Wschodzie. Wszystko to już zaczęło ciążyć na bani. Po pierwszej w nocy przepychając rower przez izbickie bagna, prócz małego dzika który przypieprzył w tylne koło, począłem czuć też ból egzystencjalny. A precyzując dotkliwy ból ścięgna w okolicy miednicy. Na szczęście w błocie nie dało się jechać więc po kilkudziesięciu minutach przepychania roweru ból ustąpił. Około 5 rano byłem na zawrotce na południe trasy. Okazało się że już jestem na 6 pozycji. Myśląc że to chyba w nocy jednak nie dzik we mnie przypieprzył tylko któryś z zawodników, zacząłem mocniej nagniatać. To był bardzo dobry pomysł. Na kolejnym punkcie kontrolnym dzięki wysiłkom włożonym w jazdę byłem już siódmy. Nucąc pod nosem piosenkę Comy "Spadam" myślałem tylko o jednym. Oby Ci z przodu jechali na rowerach z pyszne.pl. Jakby padły im akumulatorki to wtedy miałbym szanse ich dogonić. Po 500 setnym kilometrze za Gdynią nastąpił ciąg dalszy zwiedzania czyli Trójmiejski Park Krajobrazowy czyli górki, dołki, błoto piaski. W Gdyni jedyne co znalazłem bez problemów to żabkę. Ślad gpx znów pogubiłem, zakręciłem gdzie nie trzeba i nagle zatęskniłem za lasem i błotem. W lesie nawet po deszczu jest jakoś lżej niż w mieście. Tam przynajmniej nikt nie trąbi jak się zgubisz. Oszczędzając przydługich błotnych i mokrych opisów trasy do mety, udało się dotrzeć do Wzgórz Szymbarskich gdzie na 328 m.n.p.m na Górze Wieżyca była premia górska. Tu na 570 kilometrze nastąpiło kolejne wyczerpujące mielenie pod górę. Mimo że Przecinak któremu uciekałem ostatnie 100 kilometrów, łyknął mnie na podjeździe to jednak biorąc czas przejazdu trasy wpadłem na metę na dobrej pozycji. Okazało się że gdzieś na trasie dołożyłem na koło kilkadziesiąt minut konkurencji i udało się ukończyć wyścig z czasem 32h51min brutto co dało 5 miejsce open na 400 zapisanych osób. Czas postojów wyszedł około 2h30 min. 18 minut brakło do 4 miejsca ale i tak załapałem się na mały hajsik ufundowany przez organizatora. Org ładnie pospinał interwałową trasę, pogoda dorzuciła kolejne punkty do trudności. Podziękowania ludziom za prywatną inicjatywę organizowania pit stopów. Wielkie dzięki także wszystkim za śledzenie kropek i kibicowanie. Uskrzydlające gdy w środku głuszy czyta się mobilizującą wiadomości ze świata zewnętrznego:) I wielkie podziękowania dla Tomasz Kompa za wsparcie techniczne na starcie. Mega szacun dla Ciebie za przebrnięcie i przezwyciężenie kryzysu podczas przeprawy która to lekką szutrową wycieczką nie była. Pisząc te słowa czuje jeszcze zdrętwiałe dłonie od ściskania kierownicy ale cóż byłyby to za zawody gdyby były łatwe. Debiut na gravelowym wyścigu zaliczam do bardzo udanych.


rześko i czysto na starcie


rzepaku nie ma ale i tak jest zajebiście


za Ustką


5 rano- błotołazy


Gdynia


pod ściankę i zaraz wypad na posiłek regeneracyjny